skulpturen

de skulpturen van pollie gregoor spreken, in tegenstelling tot de schilderijen, een meer figuratieve, vertellende vormtaal, hoewel de onderliggende gedachte er een blijft van afwachtende bezinning.

ze zijn opgebouwd uit versleten materialen en gesprokkeld schroot, verzameld tijdens vele wandelingen en tochten, hier en elders in europa.

de figuren uit de reeks ‘onderweg’ ademen het poreuze verval van hun wezen. ze torsen een ongeschreven geschiedenis en bevolken zo als archeologische artefakten of beklijvende relikwieën een nomadische wereld van voorbijgaan zonder sporen na te laten. een wereld van leegte, van weggaan. niet van schrijnende pijn, maar van doorzettingsvermogen en toewijding. opgekalefaterde stappers, trekkers, zwervers, pelgrims, nomaden zijn het, in taal en teken heilig overtuigd van het kronkelende rechte pad.

in de reeks ‘reliekschrijnen’ schemert iets door van de inhoud van onze rugzak, letterlijk en figuurlijk: enerzijds fysieke vergaarbak voor kleine en grote spullen, anderzijds simbool voor alle indrukken die we samen-rapen.

stenen, pluimpjes, takjes, een halve eierschaal, ijzerdraadjes, stukje touw…

een verzameling herinneringen die als een dagboek meereist, om vroeg of laat in een reliekschrijn of een ander persoonlijk of gezamenlijk projekt terecht te komen.

uit de reeks: onderweg

uit de reeks: reliekschrijnen

uit de reeks: ontrafeld